Bečki valcer je najbrži standardni ples. Dvaput je brži od engleskog valcera.
Poreklo reči „valcer“ potiče od nemačke reči koja označava rolere, zbog rotacionog kretanja. Termin se takođe ustalio u drugim jezicima, kao što su valcer na engleskom i valse na francuskom.
Poreklo bečkog valcera leži u „nemačkom plesu”, koji je prvi put opisan 1770. godine, ali nije bio univerzalno prihvaćen. Mnogo godina se smatralo da je ovaj ples previše neprikladan da bi ga plesale neudate žene. Širenje bečkog valcera ometao je brz tempo igre, kao i činjenica da je izlagao noge rasplesanih dama.
Valcer je nastavio da se razvija, ali se smatralo skandaloznim da zbog dinamike okreta koju je na kraju postalo teško kontrolisati, plesači moraju da se čvrsto drže jedno za drugo da bi mogli da drže korak sa tempom.
Zahvaljujući Bečkom kongresu, počelo je društveno osvajanje ovog plesa. Naime, da bi boravak učesnika kongresa bio što prijatniji, balovi su održavani širom grada. Čuvene kompozicije Johana Štrausa I, Johana Štrausa II i Petra Iljiča Čajkovskog uzdigle su valcer u veoma poštovan muzički žanr.
Posle Prvog svetskog rata, bečki valcer je izgubio veliki deo popularnosti, čak i u Beču. Popularnost je oživela 1930-ih, kada su nacionalsocijalisti zabranili sve „nenemačke“ plesove. Danas postoje dve vrste bečkog valcera: internacionalni stil i bečki valcer u američkom stilu.
U Austriji je običaj da se u Novu godinu uđe uz valcer „Plavi Dunav“, najpoznatiji bečki valcer Johana Štrausa II. Ova kompozicija se izvodi i na Novogodišnjem koncertu Bečke filharmonije.
Bečki valcer je od novembra 2017. godine postao deo UNESCO-ve nematerijalne kulturne baštine, kao rezultat velikog značaja i duge tradicije.